27 sierpnia, poniedziałek

  Moniki, Cezarego, Józefa
  Św. Monika, wdowa (332-387). Urodziła się w Tagaście (Północna Afryka), w rodzinie chrześcijańskiej. Jako młodą dziewczynę wydano ją za urzędnika, Patrycjusza, który był poganinem. Małżeństwo nie było udane. Ona swoją łagodnością, taktem i cierpliwością pozyskała męża, który u schyłku życia przyjął chrześcijaństwo. Miała troje dzieci. Najwięcej troski i łez kosztował ją Augustyn. Swoimi wytrwałymi modlitwami wyprosiła mu nawrócenie - po przyjęciu chrztu został kapłanem, biskupem, świętym. Monika zmarła w Ostii. Jest patronką kościelnych stowarzyszeń, matek, wdów.

  Wczorajszy mój koncert to był zrealizowany koszmarny sen aktorów, sen, który zresztą trapi mnie od jakiegoś czasu, wychodzę na scenę i zapominam tekstu. Tu było gorzej, bo zapomnieć tekstu piosenki to gorzej niż gdybym zapomniała frazy wiersza, bo to można uratować, nie mówiąc o prozie. Tu muzycy grają dalej w rytmie i koniec. No do tego doszła jeszcze histeria i pożar w mózgu, jaki się zaczął po pierwszej pomyłce. Nie mogę ochłonąć do dzisiaj. Kilka razy zapomniałam tekstu i musiałam zatrzymywać muzyków i wracać, a od pewnego momentu śpiewać ze scenariusza, który przypadkowo zresztą miałam ze sobą. Koszmar.
  I nic mnie nie usprawiedliwia, to że pierwszy raz śpiewałam ten koncert na świeżym powietrzu w dzień, to znaczy kiedy było jeszcze widno i patrzyłam ludziom w oczy, i wszystko mnie rozpraszało, każdy ruch, przejście, twarz, to że moja wnuczka siedząca w pierwszym rzędzie w pewnym momencie chciała siusiu, ja to słyszałam i było to ważniejsze niż to co mówię na scenie, to że jestem w trakcie koszmarnego nagrania i kresu wytrzymałości nerwowej z powodu trudności i wielkości tego przedsięwzięcia, za które biorę odpowiedzialność, to że grałam ten koncert po czterech miesiącach przerwy, a moją czujność uśpiła próba, na której było wszystko w porządku, to wreszcie, że światła robiono w miarę ściemniania się. Nic, nic mnie nie usprawiedliwia. W nocy przepraszałam muzyków budząc ich telefonami, tysiąckrotnie przeprosiłam publiczność, która zresztą wydawała się zachwycona, że trafił im się taki wieczór, obserwacja artystki w histerycznym strachu przed kolejną wpadką. Trudno, stało się, jest następny dzień, tylko jak ja się teraz wyplączę z lęku? Jak następnym razem wyjdę na scenę? Jak wyrzucę to z mózgu? Koszmar.
  A zaczęło się od tego, że zapomniałam z domu mikrofonu, potem dostałam przed koncertem wrzos, co aktorce wróży nieszczęście, następnie na scenie nie miałam gdzie odłożyć scenariusza i rzuciłam go na ziemię, co jest największym przesądem w moim zawodzie, my nadeptujemy wszystko co nam upadnie, znam przypadek, że aktor nadepnął scenariusz, który się zsunął z siedzenia obok niego w samochodzie, kiedy prowadził i spowodował poważny wypadek, ale to było silniejsze od niego. Ja swój scenariusz nadepnęłam kładąc go na ziemi, ale nie pomogło. Jestem załamana. I na siebie zła. Nie wiem jak po tym wieczorze będę uprawiała zawód dalej.
  Przed moim wyjściem na scenę pomysłodawca i organizator Festiwalu Teatrów ogródkowych, pan Kijowski, wzywał Bogów, błagał o pomoc, co prawda w innej sprawie ale jednak, potem na moje nieszczęście wspomniał coś o Modrzejewskiej i o mnie, no jedyne "wspólne" co można by zastosować w tym wypadku to to, że Modrzejewska kiedyś w występując w Krynicy zapomniała na scenie nie tylko tekstu ale nawet jak się nazywa, i pół roku musiała się leczyć. Był to wynik przepracowania i przemęczenia. W tamtych czasach aktorzy mieli premiery co tydzień, bo publiczności chodzącej do teatru starczało na dwa razy, dużo grano pod suflera ale ona, Modrzejewska, była ambitna i starała się umieć przynajmniej monologi na pamięć i sforsowała mózg. Nie wiem czy mam to samo, ale może rzeczywiście mam za wiele ról w głowie, Shirley, Callas, Helver, Opowiadania, Marlena, a dodatkowo właśnie uczę się nowego monodramu na pamięć. Muszę chyba coś wyrzucić z twardego dysku.
  Dobrego dnia.